รูปแบบของการเขียนโปรแกรม
ชนิดของข้อมูล ประกอบไปด้วย
1. character (char) ใช้
1 byte บน Dos มีค่า -128 ถึง127 นิยมใช้เก็บตัวอักษร 1 ตัวอักษร
2. integer (int) ใช้ 2
byte มีค่า -32768 ถึง 32767 และยังมี long ซึ่งคล้าย integer แต่เก็บด้วย ช่วงตัวเลขที่ยาวกว่าจึงกินเนื้อที่ ถึง 4 byte
3. float ใช้ 2
byte ใช้เก็บตัวเลขทศนิยม และยังมี double ซึ่งคล้าย
float แต่เก็บด้วยช่วงตัวเลขที่ยาวกว่าจึงกินเนื้อที่ถึง 4
byte
4. ในภาษา C จะไม่มีชนิดข้อมูลเป็น string แต่จะใช้สายของอักษร
หรือ Array ของ Char แทนความจริงแล้ว
ชนิดของข้อมูลยังสามารถจำแนกไปได้อีกมาก แต่ในที่นี้ขอแนะนำเพียงเท่านี้ก่อน
ก็เพียงพอ
Derive
Data Type -
Array
- recore [structure]
ที่กล่าวมาข้างต้นว่าถ้าพบข้อความ เช่น "This is a
book" ในการโปรแกรมทั้งข้อความนี้เราเรียกว่า string และเนื่องจากในภาษา C ไม่มีตัวแปร String ทำให้เราต้องใช้ Array มาจัดการ นั่นคือเมื่อ C
มองเห็น string จะจอง
พื้นที่ในหน่วยความจำเป็น Array ของ Character บางคนอาจจะสงสัยว่าการจองพื้นที่ในหน่วยความจำของ Array เป็นอย่างไร ทำไมต้องจอง ก็ขอบอกว่า เวลาที่เราประกาศตัวแปรชนิดใดก็ตาม C
ก็จะทำการไปหาเนื้อที่ในหน่วยความจำ ขนาดเท่าๆ กับ
ชนิดข้อมูลที่เรากำหนดเอาไว้ ซึ่ง ถ้าเราประกาศตัวแปร 2 ตัว
ไม่จำเป็นว่าตัวแปรสองตัวนี้จะถูกจองตรงเนื้อที่ที่มันติดกัน แต่
ถ้าเราจองเนื้อที่เป็นแบบ array นั่นหมายความถึงว่า ทุกๆ
สมาชิกที่เป็นสมาชิกของ array จะถูกจองเนื้อที่ติดๆกันไป
ตามขนาดความยาวของ array นั้น นั่นเอง
ถ้าใครยังไม่เข้าใจก็เดี๋ยวจะมีการพูดถึง array อีกในตอนหลังตอนนี้
มาดูก่อนว่า ถ้าเราจะเก็บ string ที่มีข้อความว่า TOUCHAKORN
จะต้องเก็บอย่างไร
T
|
O
|
U
|
C
|
H
|
A
|
K
|
O
|
R
|
N
|
NULL Character
|
การประกาศตัวแปร
ในภาษา C หากต้องการใช้ตัวแปร
จะต้องทำการประกาศตัวแปรไว้ที่ส่วนบนก่อนที่จะถึงบรรทัดที่เป็นประโยคคำสั่ง
การประกาศตัวแปรจะเป็นการบอก compiler ว่าตัวแปรของเรานั้นเป็นตัวแปรชนิดใด
Datatype
|
Keyword
|
character
integer
float
double
|
Char
int
float
double
|
รูปแบบของการประกาศคือ
Keyword list of variable ;
|
ตัวอย่างเช่น เราจะประกาศตัวแปรชื่อ chr1 และ chr2 เป็นตัวแปรชนิด Character เราจะใช้ว่า
ข้อสังเกต
เราจะเห็นได้ว่าหลังการประกาศตัวแปรจะมีเครื่องหมาย ; แสดงว่าการประกาศตัวแปรก็เป็น
C Statement (คำสั่ง) เช่นกัน
ทดลองสังเกตตัวอย่างต่อไปนี้
#include< stdio.h>
/* my second program */
main()
{
int First , Second , Sum; /*
variable declaration */
First = 10 ;
Second = 20 ;
Sum = First + Second ;
printf( " The sum of %d and %d is %d " , First , Second , Sum );
}
ดูโปรแกรมแล้วพบว่านี่คือโปรแกรมที่จะทำการบวกเลข 2 จำนวนคือ 10 และ 20 โดย
การเก็บค่า 10 เอาไว้ในตัวแปรชื่อ First และเก็บค่า 20 ไว้ในตัวแปร Second จากนั้นก็ทำการบวกทั้งสองค่าโดยเก็บผลลัพธ์ที่ได้ไว้ในตัวแปรที่ชื่อว่า Sum
จากนั้นทำการ แสดงค่าของทั้ง 3 ตัวแปรออกมาทางจอภาพ
อธิบายโปรแกรมโดยละเอียด จะได้ว่า
- ที่บรรทัด int First , Second , Sum ; นั้นเราได้สั่งให้มีการประกาศตัวแปรชนิด
integer 3 ตัวคือ First , Second และ Sum
- บรรทัดถัดมา คือ First = 10 ; เป็นการกำหนดค่า
จำนวนเต็ม 10 ให้กับตัวแปรที่เป็นจำนวนเต็ม (integer)
ส่วนนี้สำคัญคือ เรากำหนดตัวแปรเป็น integer นั่นก็คือ
ตัวแปรชนิดนี้จะเก็บเฉพาะค่าที่เป็นจำนวนเต็มเท่านั้น หากเราใส่ค่า 10.2 ให้กับตัวแปร ตัวแปรนั้นก็ยังคงเก็บเลขจำนวนเต็มอยู่เสมอ
- บรรทัดถัดมา คือ Second = 20 ; ก็คือการกำหนดค่า
20 ให้กับตัวแปร Second
- บรรทัดถัดมา คือ Sum = First + Second ; คือการนำค่าของ
2 ตัวแปรมาบอกกันและเก็บไว้ที่ตัวแปร Sum
- บรรทัดต่อมาคือ printf( " The sum of %d and %d is %d
" , First , Second , Sum ); จะอธิบายละเอียดในหัวข้อถัดไป
ฟังค์ชัน printf() มีรูปแบบดังนี้
printf ( " control string " , variable list );
|
โดย
control
string อาจจะเป็นตัวอักษร ข้อความ หรือ ตัวกำหนดชนิดข้อมูล (Specifier)
ซึ่งใช้กำหนดชนิดข้อมูลที่จะพิมพ์ ตัวกำหนดข้อมูลที่ควรทราบมีดังนี้
ตัวกำหนดชนิดข้อมูล
|
ความหมาย
|
%c
%d
%f
%lf
%s
%%
|
แทนตัวอักษร
แทนเลขจำนวนเต็ม
แทนเลขทศนิยม ( float )
แทนเลขทศนิยม (double)
แทนสตริงก์
แทนเครื่องหมาย %
|
ส่วน
variable
list ก็คือ list ของตัวแปร จากตัวอย่าง
printf( " The sum of %d and %d is %d " , First , Second , Sum );
พบว่า เรามี ตัวกำหนดชนิดข้อมูลคือ %d ซึ่งแทนชนิดข้อมูลที่เราจะพิมพ์คือ
integer ซึ่ง %d ตัวแรกจะใช้แทนค่าของ First
ตัวที่สองจะใช้แทนค่าของ Second ตัวที่สามจะใช้แทนค่าของ
Sum
จากโปรแกรมข้างต้นผล run ที่ออกมาจะปรากฎดังนี้
The sum of 10 and 20 is 30
นอกจากนี้เรายังพบว่าเรายังสามารถกำหนดลักษณะการพิมพ์ได้ดังต่อไปนี้
#include <stdio.h>
main()
{
int a;
float b ;
a = 50 ;
b = 10.583 ;
printf ( " a = %d \n " , a ) ;
printf ( " b = %f \n " , b ) ;
printf ( " a = %05d \n " , a );
printf ( " b = %10.4f \n " , b );
printf ( " b = % -10.4f \n " , b );
}
พบว่า ผล run ที่ได้คือ
a = 50
b = 10.583000 พบว่าแสดงทศนิยม 6 หลัก
เป็นปกติ
a = 00050 พบว่า a มีความยาว 5 ตำแหน่ง นับจากซ้าย
b = ___10.5830 พบว่า เราสั่งให้ %10.4 คือ
การสั่งให้มีความยาวทั้งหมด 10 ตำแหน่ง รวมด้วยการมีทศนิยม 4
ตำแหน่ง
b = 10.5830 คล้ายกับบรรทัดก่อนหน้าแต่เราใส่เครื่องหมาย -
เพื่อให้มันพิมพ์ชิดซ้าย
Input
command
คำสั่งในการ
input
ที่ใช้ง่ายๆก็คือ คำสั่ง
scanf(" ตัวกำหนดชนิดข้อมูล",&ตัวแปร);
ยกตัวอย่างเช่น
ต้องการรับค่า จำนวนเต็ม มาใส่ไว้ในตัวแปรที่ชื่อ number จะสั่งดังนี้
int number;
scanf("%d",&number); สำคัญอย่าลืมเครื่องหมาย
&
และหากรับตัวแปร 2 ตัว โดย รับค่า
จำนวนเต็มไว้ในตัวแปรชื่อ num1 และ รับค่า จำนวนจริง
ไว้ในตัวแปร num2 ทำได้โดย
int num1,num2;
scanf("%d %f",&num1,&num2);
หากต้องการรับข้อความ Touchakorn ซึ่งก็คือ 10
character ทำได้โดย
char name[10];
scanf("%c",name);
สังเกตไหมครับว่าที่คำสั่ง scanf อันหลังนี้ตรงตัวแปร
name ทำไมไม่มีเครื่องหมาย & ปรากฎอยู่ นั่นก็เป็นเพราะว่าเราได้ทำการกำหนดตัวแปร name ไว้เป็นตัวแปร array ชนิด character ดังนั้นการที่เราเรียกชื่อตัวแปรที่เป็น array นั่นก็หมายความว่าเราได้ทำการเรียก"ที่อยู่" ของตัวแปรกลุ่มนั้นไว้แล้วจึงไม่จำเป็นต้องใส่เครื่องหมาย
& แต่อย่างใด นั่นเป็นการแสดงให้เห็นว่า
เมื่อเราเรียกคำสั่ง scanf ตัวคำสั่งนี้จะทำการยัดค่าที่ผู้ใช้
ใส่ให้เก็บไว้ในตัวแปรตามที่อยู่ที่ให้ไว้นั่นคือ
scanf("%d",&number);
ก็เป็นการยัดค่าตัวแปร
integer
(รู้ได้จาก %d) ไว้ในที่อยู่(&)ของตัวแปรที่ชื่อ number
และเรายังรู้อีกว่าโดยปกติการกำหนดค่าให้กับตัวแปรที่เป็น array
นั้นจำเป็นจะต้องมีการใส่ index ให้กับ
ตัวแปรนั้นเสมอว่า จะเก็บไว้ใน array ช่องใด เช่นสมมติ
ตัวแปรชนิด integer ชื่อ num[7] คือตัวแปรที่ชื่อ
num ที่มีช่องสมาชิกย่อยทั้งหมด7ช่องด้วยกันโดย
ตัวแปร num จะมีโครงสร้างดังนี้
num[0]
|
num[1]
|
num[2]
|
num[3]
|
num[4]
|
num[5]
|
num[6]
|
และหากเราต้องการจะกำหนดค่าให้กับตัวแปร num ในแต่ละช่องสามารถทำได้โดย
num[0]=10; หรือ num[1]=20; เป็นต้น
นั่นคือการเขียนชื่อตัวแปรแล้วตามด้วย index ของตัวแปรนั้นว่าต้องการจะกำหนดค่า
ของเราไว้ในช่องใดของ array num นั้น
และที่เราต้องรู้อีกอย่างก็คือ หากเราเรียกชื่อตัวแปร array เฉยๆ
โดยไม่ได้ทำการใส่ index ให้กับตัวแปรนั้นเช่นเราเรียก num
นั่นจะกลายเป็นการชี้ไปยังที่อยู่ของตัวแปร num ที่อยู่ใน หน่วยความจำของเครื่อง ตอนนี้อยากให้มองหน่วยความจำ
เป็นช่องๆที่เรียงติดกันยาวมาก และเดิมทีการที่เราประกาศตัวแปร
ก็คือการที่ตัวชี้ชี้ลงไปยังช่องๆในหน่วยความจำนั้นอย่างสุ่มคือ
เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อเราประกาศตัวแปรแล้วมันจะไปชี้ที่ใดของหน่วยความจำมันจะทำการจองจำนวนช่องตามชนิดของตัวแปร
เช่นถ้าประกาศตัวแปรชนิด integer มันอาจจะจองสัก 2 ช่องที่ติดกัน ถ้าประกาศตัวแปร double มันอาจจะจองสัก
4 ช่องติดกันเป็นต้น และหากเราจองตัวแปรชนิด array ที่เป็น integer ตามข้างต้น มันก็จะจองทั้งหมด 7
ช่องติดกัน โดยแต่ละช่องก็จะมีคุณสมบัติเป็นช่องของ integer ซึ่งอาจจะจอง2ช่อง ใน num[0] จนถึง
num[6]
หากเรียกชื่อตัวแปรที่เป็น array เฉยๆ โดยไม่ใส่ index
ให้มันมันก็จะทำการชี้ไปที่ที่อยู่ของตัวแปรนั้นนั่นเอง
จากนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคำสั่ง scanf ที่รับตัวแปรที่เป็น
array ของ character เราจึงไม่ต้องใส่เครื่องหมาย
& อยากจะบอกแค่นี้แหละ แต่ตอนนี้ก็ต้องถือว่าเรามีความรู้เรื่อง
array กันบ้างแล้วไม่มากก็น้อย ขอย้ำว่าเป็นเฉพาะตอนรับ array
ของ character(หรือในความหมายคือการรับ string
นั่นแหละ เนื่องจากในภาษาซีไม่มีตัวแปรชนิด string จึงจำเป็นต้องใช้ตัวแปรที่เป็น array ของ character
มาแทน ) เท่านั้นนะ ที่ไม่ต้องใส่ &
หน้าตัวแปรในคำสั่ง scanf อย่าเข้าใจผิดหากเป็นตัวแปรชนิดอื่นก็ทำไปตามกฎ
คำสั่ง for loop
for(ตัวนับ= i;เงื่อนไขที่จะให้ยังทำงานอยู่ใน
loop; การเพิ่มหรือการลดตัวนับ)
{
statement ;
}
ก่อนอื่นต้องขออธิบายก่อนว่านี่คือโครงสร้างของ for loop โดยขอให้สังเกตบรรทัดแรกตรงที่มีคำสั่ง for แล้วให้ดูในวงเล็บ
ปรากฎว่าตามรูปแบบมาตรฐานนั้น ในส่วนของวงเล็บหลังคำว่า for จะประกอบไปด้วย
3 ส่วน ส่วนแรกก็คือ การกำหนดค่าเริ่มต้นให้กับตัวนับ
อาจจะงงว่าตัวนับที่พูดถึงคืออะไร ใน for loop นั้น
จำเป็นจะต้องมีตัวนับอยู่ด้วยเสมอ ซึ่งตัวนับนี้ จะเป็นตัวบอกเราว่า loop ของเรานั้นทำการวนซ้ำมาเป็นรอบที่เท่าไรแล้ว
และในส่วนแรกนี้เราจำเป็นจะต้องมีการกำหนด ค่าเริ่มต้นให้กับตัวนับก่อน ในส่วนที่สอง
เงื่อนไขที่จะให้ยังทำงานอยู่ใน loop นี้
โดยส่วนใหญ่จะเป็นการกำหนดว่าเมื่อตัวนับมีการวนซ้ำ
ถึงจำนวนรอบเท่านั้นเท่านี้ก็จะให้หลุดจาก loop ในส่วนที่สาม
การเพิ่มหรือการลดตัวนับ ตรงนี้สำคัญ ซึ่งจะเป็นส่วนที่ทำให้
ตัวนับของเรามีการเพิ่มค่าหรือลดค่า ในแต่ละรอบของการวนซ้ำเช่นอาจเพิ่มทีละหนึ่ง
หรือ เพิ่มทีละ3 เป็นต้นหรืออาจจะลดทีละ 1 หรือลดทีละ 3 ก็แล้วแต่โปรแกรมจะกำหนด
หลังจากวงเล็บที่อยู่หลัง for ก็จะมีเครื่องหมาย
ปีกกาเพื่อให้เข้าสู่ส่วนของคำสั่ง ที่จะต้องทำหลังจากบรรทัด for ก็มาถึง statement ซึ่งจะเป็นส่วนที่ให้เราเขียนคำสั่งว่า
ในแต่ละรอบนั้น เราจะให้โปรแกรมทำงานอะไร ซึ่งก็อาจมีได้หลายคำสั่ง
บรรทัดสุดท้ายก็คือ ปีกกาปิดเพื่อจบโครงสร้าง for loop
ตัวอย่าง การบวกเลขตั้งแต่ 1 ถึง 100
#include<stdio.h>
main()
{
int i,ans;
ans=0;
for(i=1;i<=100;i++)
{
ans=ans+i;
}
printf("answer is %d",ans);
}
ในที่นี้เราทำการกำหนดให้ตัวแปร i เป็นตัวแปรนับ
ส่วน ans เป็นตัวแปรที่ใช้เก็บค่าคำตอบ ในบรรทัด for นั้นไม่มีปัญหาอะไรยกเว้น ที่เราเจอ i++ นั่นก็หมายถึง
i+1 นั่นเอง คือ ใน loop นี้เราจะทำการเพิ่มตัวนับ
i ไปทีละ 1
สมมติว่าหากเราต้องการจะแสดงเฉพาะเลขคี่ที่อยู่ระหว่าง
1 ถึง 100 เราจะทำ
ตัวอย่าง
การแสดงเฉพาะเลขคี่ที่อยู่ในช่วงตั้งแต่ 1 ถึง 100
#include<stdio.h>
main()
{ int
i ;
for(i=1;i<=100;i=i+2)
{
printf("Odd number is %d\n",i);
}
}
นั่นคือเราก็วน loop เหมือนเดิมเพียงแต่ในแต่ละรอบนั้นเราทำการเพิ่มค่า
i ไปทีละ 2 ซึ่งเดิมค่า i มีค่าเท่ากับ 1 พอ compiler มา
check ว่า 1<=100 นั้นจริงไหม
ปรากฎว่าจริงก็ให้ทำงานใน loop ต่อ โดยมีการเพิ่มค่า i=i+2
นั่นหมายความว่าตอนนี้ i มีค่าเป็น 1+2
ก็คือ 3 นั่นเอง ในรอบต่อมาเราก็แสดงค่า 3
ทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ เราก็จะได้เฉพาะเลขคี่ 1,3,5,7,...,99
สมมติว่าหากเราต้องการจะแสดงเฉพาะเลขคู่ที่อยู่ระหว่าง 1
ถึง 100 เราจะทำอย่างไร
ตัวอย่าง การแสดงเฉพาะเลขคู่ที่อยู่ในช่วงตั้งแต่ 1 ถึง 100
#include<stdio.h>
main()
{ int
i ;
for(i=2;i<=100;i=i+2)
{
printf("Odd number is %d\n",i);
}
}
เช่นเคยครับไม่ค่อยแตกต่างอะไรกับการ แสดงเฉพาะเลขคี่
แต่จะต่างกันตรงการเริ่มต้นค่าให้กับตัวนับครับ นั่นคือเราทำการเริ่มต้นค่า
ตัวนับด้วย 2 นั่นคือตัวแปร i จะมีค่าเริ่มต้นเป็น
2 ในการวน loop รอบแรกครับจากนั้นก็เหมือนเดิมในแต่ละรอบ
ค่า i จะถูกเพิ่มทีละ 2 ดังนั้นสุดท้ายเราก็จะได้
2,4,6,8,10,...,100 ไปตามระเบียบและหากเราต้องการจะแสดงเฉพาะเลขคู่นี่
แต่ต้องการให้แสดงถอยหลัง คือ แสดง 100,98,96,94,...,8,6,4,2 จะทำได้อย่างไร
ตัวอย่าง การแสดงเฉพาะเลขคู่(ถอยหลัง)ที่อยู่ในช่วงตั้งแต่ 1
ถึง 100
#include<stdio.h>
main()
{ int
i ;
for(i=100;i>=1;i=i-2)
{
printf("Odd number is %d\n",i);
}
}
นั่นคือในบรรทัด for เรากำหนดค่าเริ่มต้นเป็น 100
ที่สำคัญคือเงื่อนไขเดิมเรากำหนดเป็น น้อยกว่าเท่ากับ
แต่ในที่นี้เรากำหนดเป็นว่า i มากกว่าเท่า 1 loop จึงจะยังทำงานต่อ และที่สำคัญเช่นเดียวกันคือเราทำการลดค่า i ไปทีละ 2 ก็จะได้ ค่า100,98,96,...,4,2
คำสั่ง while loop
มีอีกหนึ่งโครงสร้างที่มีลักษณะคล้ายกับ
for
loop ที่อธิบายมาข้างต้น นั่นก็คือ while loop ก่อนอื่นต้องขอบอกถึง ความแตกต่าง ที่เห็นได้ชัดเจนระหว่าง for
loop กับ while loop เสียก่อน นั่นคือ
เราจะเห็นได้ว่า for loop นั้น เราจะมีการบอกถึง ค่าเริ่มต้น
ค่าสิ้นสุด ของตัววิ่ง(จากข้างต้นก็คือตัว i นั่นเอง) แต่ while loop นั้นจะบอกแค่เงื่อนไขการจบเท่านั้น
ซึ่งถ้าใน for loop นั้น เงื่อนไขการจบก็คือ การที่ตัววิ่ง
วิ่งถึงค่าสิ้นสุด ก็จะหลุดออกจาก loop for แต่ while
loop ก็มีลักษณะคล้ายกันแต่อาจจะไม่เหมือนกัน สักทีเดียว ลองมาดูกัน
while ( เงื่อนไขที่ทำให้ยังต้องเข้าไปใน loop )
{ statement
;
}
เรามักจะแปลได้ว่า "ขณะที่(.....เงื่อนไข......ยังเป็นจริงอยู่) ก็เข้าไปทำคำสั่งหลังเครื่องหมาย { "
ต่อไปนี้จะขอสร้างตัวอย่างขยายข้อความข้างบนหน่อย โดยเราจะสั่งให้มีการบวกเลขตั้งแต่
1-100 เหมือนตัวอย่างใน for loop นั่นแหละ
#include<stdio.h>
main()
{ int
i , ans;
i=1; /* initial variable */
ans=0;
while ( i <= 100 )
{ ans
= ans + i ;
i=i+1; /* increase variable */
}
printf("answer is %d",ans);
}
จากตัวอย่างนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือ
การกำหนดค่าเริ่มต้นให้กับตัวแปร i , ans อันนี้สำคัญมากเราจะต้องกำหนดไว้เสมอ
หากเราไม่กำหนดไว้ตั้งแต่เริ่มต้น โปรแกรมจะไปหยิบค่าอะไรก็ไม่รู้จากใน memory
มาเก็บไว้ในตัวแปร i และ ans ซึ่งจะทำให้โปรแกรมของเราผิดพลาดทันที ส่วนใน while loop นั้นอธิบายได้ง่ายๆ ว่า ขณะที่ i ยังน้อยกว่าหรือเท่ากับ
100 อยู่ ก็ให้ทำคำสั่งหลังเครื่องหมาย { นั่นก็คือ ans=ans+i และจุดที่สำคัญอีกจุดหนึ่ง ไม่แพ้การ
กำหนดค่าเริ่มต้นให้กับตัวแปร นั่นก็คือ บรรทัด i=i+1 ซึ่งเป็นการบอกว่าให้เพิ่มค่า
i ไปทีละ 1 ในทุกๆรอบ
หากขาดบรรทัดนี้ไป loop ของเรา
จะวิ่งไม่หยุดหรือที่เรียกกันว่า infinite loop นั่นเอง
เพราะหากเราไม่เพิ่มค่า i แล้ว ค่า i ตลอดโปรแกรมก็จะยังคงเท่ากับ
1เหมือนที่เรากำหนดไว้ตอนเริ่มต้น ดังนั้นเมื่อ compiler
มาตรวจดูเงื่อนไขของ while loop ก็พบว่า
ยังเป็นจริงอยู่ นั่นก็คือ 1 ยังคงน้อยกว่าหรือเท่ากับ 100
อยู่วันยังค่ำ นั่นก็คือ loop นี้จะวิ่งไปเรื่อยๆ
ไม่มีวันหยุดนั่นเอง
ภาษาซี มีลักษณะเด่น(ข้อดี) ดังนี้
- เป็นภาษาคอมพิวเตอร์ที่มีการพัฒนาขึ้นใช้งานเพื่อเป็นภาษามาตรฐานที่ไม่ขึ้นกับโปรแกรมจัดระบบงานและไม่ขึ้นกับฮาร์ดแวร์
- เป็นภาษาคอมพิวเตอร์ที่อาศัยหลักการที่เรียกว่า
"โปรแกรมโครงสร้าง" จึงเป็นภาษาที่เหมาะกับการพัฒนาโปรแกรมระบบ
- เป็นคอมไพเลอร์ที่มีประสิทธิภาพสูง
ให้รหัสออบเจ็กต์สั้น ทำงานได้รวดเร็ว เหมาะกับงานที่ต้องการ ความรวดเร็วเป็นสำคัญ
- มีความคล่องตัวคล้ายภาษาแอสแซมบลี
ภาษาซีสามารถเขียนแทนภาษาแอสแซมบลีได้ดี ค้นหาที่ผิดหรือ แก้โปรแกรมได้ง่าย
ภาษาซีจึงเป็นภาษาระดับสูงที่ทำงานเหมือนภาษาระดับต่ำ
- มีความคล่องตัวที่จะประยุกต์เข้ากับงานต่างๆ
ได้เป็นอย่างดี การพัฒนาโปรแกรม เช่น เวิร์ดโพรเซสซิ่ง สเปรดชีต
ดาตาเบส ฯลฯ มักใช้ภาษาซีเป็นภาษาสำหรับการพัฒนา
- เป็นภาษาที่มีอยู่บนเกือบทุกโปรแกรมจัดระบบงาน
มีในเครื่องไมโครคอมพิวเตอร์ตั้งแต่ 8 บิต ไปจนถึง 32
บิต เครื่องมินิคอมพิวเตอร์ และเมนเฟรม
- เป็นภาษาที่รวมข้อดีเด่นในเรื่องการพัฒนา
จนทำให้ป็นภาษาที่มีผู้สนใจมากมายที่จะเรียนรู้หลักการของภาษา และวิธีการเขียนโปรแกรม ตลอดจนการพัฒนางานบนภาษานี้
ข้อเสีย
-
เป็นภาษาที่เรียนรู้ยาก
-
การตรวจสอบโปรแกรมทำได้ยาก
-
ไม่เหมาะกับการเขียนโปรแกรมที่เกี่ยวข้องกับการออกรายงานที่มีรูปแบบซับซ้อนมากๆ
ตัวอย่างโปรแกรม
#include<stdio.h>
/* This is my first program. */
main()
{
clrscr();
printf("Hello,world \n");
printf("Press any key to stop \n");
getch();
}
/*end of main*/
จากตัวอย่างข้างต้นเราสามารถอธิบายได้ดังนี้
ให้สังเกต ณ บรรทัดแรกที่เขียนว่า #include<stdio.h> บรรทัดนี้กำลังจะบอกเราว่าให้เรานั้นไปเอาไฟล์ที่มีสกุล .h นั้นมาเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมเรา ซึ่งส่วนนี้ในทุกโปรแกรมจะต้องมี
ส่วนไฟล์ที่เราไปเอามานั้นคือ header file ที่มีชื่อว่า stdio.h
ถ้าจะจำกันให้ง่ายนั้นมันย่อมาจาก standard Input Output คือเป็นไฟล์ที่ใช้จัดการกับการ รับค่า และ แสดงค่าของโปรแกรม
จากโครงสร้างในส่วนต้นนี้คือก่อนที่จะถึงตรงส่วนของคำว่า main() เราจะเรียกส่วนนี้ว่า Preprocessor
บรรทัดถัดมาเขียนว่า /*........*/ ในส่วนนี้เราเรียกว่าส่วนของการ
comment คือให้เราเขียนข้อความอะไรก็ได้ลงไปซึ่ง
อาจจะเป็นการอธิบายโปรแกรมเป็นต้น ในที่นี้เราเขียนว่า This is my first
program คือเป็นการบอกว่านี่คือโปรแกรมแรกของฉัน
บรรทัดถัดมาเขียนว่า main() ข้อความนี้เขียนเพื่อบอกให้รู้ว่าหลังจากคำนี้จะมีเครื่องหมาย
{ และจะจบด้วยเครื่องหมาย } ข้อความหรือคำสั่งที่อยู่ระหว่างเครื่องหมาย
{ และ } ทั้งหมดนั้นเป็นคำสั่งที่ใช้ในส่วนของ
main โปรแกรม
ในทุกโปรแกรมจะต้องมีส่วนของ main ปรากฎอยู่เพราะเมื่อเราสั่ง
compile โปรแกรม ตัว compile จะทำการวิ่งไปหา
main ทุกครั้งเสมอC a collection of functions one of
which must be main() function คำกล่าวนี้บอกเราว่า การโปรแกรม C
ประกอบไปด้วย function ซึ่ง function หนึ่งที่จะต้องมี ก็คือ ฟังก์ชัน main()
ตอนนี้เราได้เข้ามาสู่ main() เรียบร้อยแล้ว
บรรทัดแรกใน main function คือ clrscr(); สังเกตได้ว่าข้อความนี้จบลงด้วย เครื่องหมาย semicolon แสดงว่าข้อความนี้เป็นคำสั่ง และขอบอกไว้เลยว่าคำสั่ง clrscr(); นี้คือ คำสั่ง clear screen นั่นเองคือ เมื่อ โปรแกรมได้
run มาถึงส่วนนี้และได้ทำคำสั่งนี้หน้าจอที่ปรากฎจะถูก clear
เพื่อรอทำคำสั่งต่อไป
คำสั่งถัดมาคือ print("....ข้อความ.....
\n"); ความจริงแล้วคำสั่ง printf(อ่านว่า
พริ้นซ์-เอฟ) มีอยู่หลายรูปแบบแต่เดี๋ยวเราค่อยๆดู
กันไปก่อนในแบบแรกนี้คือว่า คำสั่งนี้จะทำการพิ่มพ์
ข้อความที่ปรากฎอยู่ระหว่างเครื่องหมาย " และ "
ออกมาบนหน้าจอในที่นี้จะ พิมพ์คำว่า Hello,world ปรากฎขึ้นบนหน้าจอ ส่วนเครื่องหมาย \n ที่ปรากฎอยู่นั่นเป็นเครื่องหมาย
tab ซึ่งมีอยู่หลายรูปแบบ เช่นเดียวกันในที่นี้ \n หมายความว่า หลังจากพิมพ์ข้อความแล้วให้ cursor ย้ายไปขึ้นบรรทัดใหม่
บรรทัดถัดมาก็จะมีความหมายเช่นเดียวกับบรรทัดแรกคือ จะพิมพ์คำว่า Press
any key to stop จากนั้น cursor ก็จะวิ่งไปขึ้นบรรทัดใหม่เพราะตัว
tab \n ที่ผ่านมาคือคำสั่ง print f จะเห็นได้ว่าเป็นคำสั่งประเภท
output คือสั่งพิมพ์ออกทางหน้าจอ ต่อมาจะมีคำสั่ง Input
บ้าง นี่คือ คำสั่ง getch(); เป็นคำสั่งสำหรับรับค่าจากทาง
keyboard เข้ามา
ซึ่งจริงๆแล้วรูปแบบของคำสั่งก็มีหลายรูปแบบเช่นกัน แต่ในที่นี้
ที่เราจะต้องใช้คำสั่งนี้ก็เพื่อว่า เมื่อเราพิมพ์ข้อความทั้งสองข้างต้นไปแล้วให้ผู้ใช้
กดปุ่มใดๆก็ได้เพื่อจบโปรแกรม
บรรทัดต่อมามีเครื่องหมาย } เป็นการแสดงว่าจบโปรแกรมในส่วนของ
main ส่วนข้อความ /* end of main */ ที่ปรากฎก็คือ
comment เช่นเดียวกับที่ได้อธิบายไปข้างต้นแล้ว
เราจะสังเกตได้ว่า เมื่อมีเครื่องหมาย ปีกกาเปิด ก็ต้องมีเครื่องหมาย ปีกกาปิด
เสมอ และอยู่กันเป็นคู่ๆด้วย
ฝึกพื้นฐานภาษาซี (C) 01 : Intro และ เครื่องมือที่จำเป็น (New Version)
